تناقضات حسن روحانی در دو حرکت؛‌ ذلت یا افتخار؟

روزنامه آنلاین وقایع اتفاقیه: یک روز بعد از آغاز دور دوم تحریم‌های آمریکا علیه ایران، حجت‌الاسلام حسن روحانی در دیدار معاونان و مدیران وزارت امور اقتصادی و دارایی، اهداف آمریکا از ایجاد تحریم‌ها را بر‌شمرد و تأکید کرد که می‌خواهند ایران را تضعیف و ملت ایران را ناامید کنند اما به هیچ‌کدامش نمی‌رسند.

رییس‌جمهوری با اعلام اینکه توان این را داریم که تحریم ها را دور بزنیم و با افتخار هر تحریم غیرقانونی را ­ دور می زنیم.، گفت: با کمک مردم و با اتحاد و وحدتی که در جامعه است باید به آمریکایی‌ها با زبان روشن تفهیم کنیم که با زبان زور و فشار و تحریم و تهدید با ملت بزرگ ایران حرف نزنند. باید برای همیشه در تاریخ تنبیه شوند. با قلدرمآبی در برابر یک ملت بزرگ و با سابقه کهن فرهنگی ایستادن و هر روز بهانه‌ای را درست کردن، این برای ملت ایران غیرقابل قبول است.

اینها بخشی از اظهارات رئیس‌جمهور است و در نگاه نخست نیز ایرادی بر آن وارد نیست چرا که امروز کمتر کسی را می‌توان پیدا کرد که معتقد باشد این تحریم‌ها در جهت نجات حقوق بشر در ایران است! اما مسئله جایی است که این سخن از زبان کسی جاری می‌شود که چندین سال است که خود و همکارانش بارها و بارها بر بیان این مطلب که «تحریم‌ها کاغذ پاره است»‌ منتقد بودند.

محمود احمدی‌نژاد ششمین رئیس‌جمهور ایران در آخرین روزهای اسفند سال 85 و در جریان سفر استانی‌اش به یزد درخصوص تحریم‌ها آمریکا و غرب علیه ایران گفته بود:  شما فکر می‌کنید اگر جمع شوید و کاغذ پاره صادر کنید، می‌توانید جلوی ملت ایران را بگیرید».

پس از این اظهارات حدود 7 سال بعد در کارزار انتخاباتی ریاست‌جمهوری ایران، حسن روحانی و مشاوران وی تندترین انتقادها را به این مسئله مطرح کردند! و در هر میتینگ انتخاباتی این تحریم‌ها را به نوعی مایه ذلت ملت ایران می‌دانستند،  شاید در آن زمان افکار عمومی فکر نمی‌کرد که در دولتی که گرایش عمده‌ای به رابطه با غرب دارد نیز همان تحریم‌ها و بلکه شدیدترین نوع آنها علیه ملت ایران اعمال شود اما این بار حسن روحانی در چرخشی 360 درجه آن را مایه افتحار بداند!

قصد نگارنده گزارش نیز دفاع از احمدی‌نژاد نیست اما باید این سوال را از رسانه‌های دولتی و برخی اصلاح‌طلبان حامی حسن روحانی پرسید که چطور تا دیروز کاغذه پاره بودن تحریم‌ها را اتفاقی شرم‌آور و گوینده آن را تمسخر می‌کردید اما از گوینده امروز آن دفاع می‌کنید.