سخنان حضرت علی (ع) و حضرت زهرا :

کلام اول  رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله صبح اولین روز عروسى وارد حجله شد، از داماد پرسید: کیف وجدت اهلک؟ فقال: نعم العون على طاعه اللَّه [بحار ج ۴۳ ص ۱۱۷٫]

یعنى رسول خدا از حضرت على پرسید: همسرت را چگونه یافتى؟ او در جواب عرض کرد: بهترین کمک است بر اطاعت از خدا.

کلام دوم امیرالمؤمنین و زهرا در آخرین ساعت ها با هم خلوت کردند. و قال: اوصینى بما احببت. قالت: یا ابن عم ما عهدتنى کاذبه و لا خائنه و لا خلفتک منذ عاشرتنى. فقال علیه السلام: معاذ اللَّه انت اعلم باللَّه وابرّ واتقى و اکرم و اشدّ خوفاً من اللَّه من ان اوبّخک بمخالفتى، قد عزّ علىّ مفارقتک [بحار ج ۴۳ ص ۹۱٫]

یعنى: زهرا در آخرین ساعت هاى وداع به امیرالمؤمنین گفت: پسر عمو! در طول عمر هرگز به تو دروغ نگفتم و خیانت نکردم و هیچگاه با تو مخالفت ننمودم. امیرالمؤمنین در پاسخ فرمود: آرى اى دختر پیامبر! معاذ اللَّه که تو خلافى را مرتکب شده باشى. مرتبه خداشناسى و نیکوکارى و تقوا و خداترسى تو بالاتر از آن است که با من مخالفت کرده باشى. مفارقت از تو بسیار بر من سخت است.

1- امام علی(ع):

هر گاه فاطمه را می دیدم تمام غم و غصه هایم برطرف می شد.

لقد کنت أنظر إلیها فتنکشف عنی الهموم و الأحزان. کشف الغمه1:363

2- حضرت زهرا(س):

یاعلی! من از خدای خود شرم دارم از تو چیزی بخواهم که تو توان تهیه آن را نداشته باشی… بحار؛43:59

*خصوصیات عاشق

مقوله عشق جزء پیچیده‌ترین مطالب حیات است و هرگاه سخن از عشق به میان می‌آید، دل، دچار ضربان تندتری می‌شود. عشق‌های زیادی در اطرافمان دیده و یا شنیده‌ایم؛ مثل لیلی و مجنون، خسرو و شیرین، وامق و عذرا؛ ولی همیشه این سوالات ذهن بشر را به خود معطوف داشته که عشق واقعی چیست؟ راز ماندگاری عشق در چیست؟ چگونه می‌توان بین عشق و هوس فرق قائل شد؟ آیا بین دو موجود زمینی با تعلقات خاکی‌شان، عشق می‌تواند واقع شود یا باید انگیزه‌ای آسمانی در بین باشد؟ و اینکه آیا معشوق می‌تواند لزوماً انسان نباشد، بلکه وسیله‌ای باشد برای رسیدن به خدا؟

*مبدأ کلمه شریفه عشق
 
گفته‌اند عشق که یک واژه عربی است از یک گیاه خاصی که «عَشَقه» نام دارد مشتق شده است. «عَشَقَ» در عربی همان است که در فارسی به آن «پیچک» می‌گوئیم. گیاهی که وقتی به بدنه درخت چسبید، آن را رها نمی‌کند. راه نفس را بر درخت می‌بندد طوری که کم‌کم درخت زرد می‌شود، برگ‌هایش می‌ریزد و سرانجام خشک می‌شود. در این هنگام می‌گویند این درخت را عشقه گرفت. عاشق به چنین انسانی می‌گویند. آنکه پیچک عبادت او را گرفت(1)، زرد کرد و راه نفس را بر او بست و سرانجام او را خشک و از خود تهی کرد.

عاشق به کسی می‌گویند که رسید و نگه می‌دارد. فرق شوق و عشق این است.(3) آن انسان تشنه‌ای که به دنبال چشمه می‌رود می‌گویند او مشتاق چشمه است، وقتی به آب رسید و آب را گرفت و حفظ کرد، می‌گویند او عاشق چشمه است. شوق قبل از وصول است و عشق بعد از وصال.
 
رسول الله(ص) فرمودند: «خوشا به حال کسی که عبادت را معشوق خود بداند. با عبادت معانقه کند و او را با تمام وجود لمس کند و برای او فرقی نکند که دنیا را در سختی صبح کند یا در آسانی»(4)  یعنی دقیقا حال یک عاشق، که طوری در عشقش اسیر است که چشمش جز او را نمی‌بیندو اگر همه عالم به او پشت کنند ولی معشوق، اقبال؛ یقین دارد که داراترینِ داراهای عالم است.

در عشق زنده باید کز مرده هیچ ناید / دانی که کیست زنده آن کو ز عشق زاید